Koku üni̇tesi̇ çalişma prensi̇bi̇

Genelde bu sistemler 2 aşamalı oluyor. İlk aşamada kokusu giderilmek istenen hava vakumlanarak sisteme basılıyor. Bu havaya çeşitli yöntemlerle su (nem) eklenerek nemlendiriliyor. Daha önceden bakterilerin yerleştirildiği ortama (sisteme göre değişir, temel mantık aynı) bu hava iletilir. Buradaki bakteriler öncelikle H2S'i gidermek için özelleştirilmiş bakterilerdir. H2S'i besin kaynağı olarak kullanıyor yani. Kokuya sebep olan en önemli bileşik H2S'dir.

İkinci aşamada ise birinci aşamadan kaçan kısmı arıtmak için karbon filtre kullanılıyor. Karbon filtre hem kaçakları hem de bakterilerin gideremediği bileşikleri tutabiliyor.

Örneğin şehir şebekelerinde en önemli ve problem oluşturan koku kaynağı terfi istasyonlarıdır. Bunlar genellikle şehir içerisinde kalıyor ve H2S konsantrasyonları yüksek seviyelere çıkabilir. Bu suyun akış hızından, hava sıcaklığına kadar bir çok etmene göre değişiyor. Sıradan bir biyolojik + aktif karbon sistem bunu çok rahat 0-1 ppm seviyesine indirir.

Bu konuda "YÖK Tez No: 509662" tezini örnek olarak verebilirim. O çalışmada terfi istasyonlarındaki H2S seviyeleri pek yüksek değil ama bunun onlarca katı yükseklikte H2S seviyesi görmek mümkün. Bu tezi okumak fikir verecektir size.

Bu arıtma sistemini kurup çalıştırmak çok zor değil ama biyolojik aşamada bakterileri yaşatamazsanız tüm yük karbon kısma kalır ve zamanla karbonların kapasitesi düşüp koku giderim verimi düşer. Her şeyde olduğu gibi bunlarda da ilk kurulumda her şey güzeldir çünkü karbon filtre yeniyken kimse sorun görmez. Biyolojik sistem çok kaçak veriyorsa karbon filtre hızlıca ömrünü tamamlar ve kötü koku giderim verimi düşer.

Sodyum hipoklorit (NaClO) emin olmasam da sanırım arada sırada temizlik için ya da bakteri büyümesini sınırlamak için kullanılıyor.
NaOH ise pH kontrolü için kullanılıyor. Bu bakteriler biraz yüksek pH seviyor.